Ξερή, αφανισμένη πεδιάδα.
Άσπρος ουρανός και το φως αρμενίζοντας
μές’ απ’ τα φύλλα φεύγει για τα δυτικά.

Ήρθατε και δε σας γνωρίσαμε.
Με το φόβο και την αναμονή,
με τη στενή καρδιά μας.

Ακούμε τον ήχο του ανέμου,
τον αντίλαλο του χρόνου στο βουβό παρόν.