Έχει καιρό να ανατείλει η καλημέρα σου
στον τηλεφωνικό μου ορίζοντα.
Ποιος γαλαξίας σου έταξε να σε κάνει ήλιο του
και μ’ έντυσες με ανεξίτηλη νύχτα;
Και πώς να φωτοσυνθέσω χαμόγελα
χωρίς τις αχτίδες της φωνής σου;
Και αν αντιστέκομαι στις σειρήνες επιθυμίες
δεμένος στο κατάρτι της προσμονής σου
μάταιος κόπος.
Μ’ έχει εξορίσει για πάντα η απρόσιτη Ιθάκη σου.
Μέχρι πότε θα καταπίνω τη δύσπεπτη απουσία σου
και θ’ αλείφομαι με φίλτρα ελπίδας
για ν’ αποφύγω τα εγκαύματα της σιωπής σου;
Χρειάζομαι επειγόντως έναν ασφαλέστερο ουρανό
και ας μην έχει τη δική σου λαμπρότητα.