Τὰ μαλλιά της
εἶναι
μιὰ λάμπα τοῦ πετρελαίου
ποὺ καίει
τὸ πρωί
οἱ ὦμοι της
εἶναι
τὸ σφυρί
τῶν πόθων
μου
ἡ πλάτη της
εἶναι τὰ
ματογυάλια
τῆς θάλλασας
τό ἄροτρο
τῶν ἀπατηλῶν
ἰδεογραμμάτων
σφυράει
θλιμμένα
στὴ μέση της
οἱ γλουτοί της
εἶναι
ψαρόκολλα
οἱ μηροί της
εἶναι
σάν
ἀστροπελέκι
οἱ μικρές της φτέρνες
φωτίζουν
τὰ
πρωινά

κακά
ὄνειρα

καὶ τελικά
εἶναι
μιὰ γυναῖκα
μισή
ἰπποκάμπη
καὶ μισή
περιδέραιο
ἴσως ἀκόμα
νὰ εἶναι
ἐν μέρει πεῦκο
καὶ ἐν μέρει
ἀνελκυστήρ.