Τα μάτια σου είναι δυο φωτεινές κοιλάδες
τώρα που δεν τα θολώνει ο πυρετός.
Λευκά πουλιά πετούν στον ουρανό τους.
Τα μάτια σου πλημμύρα της αυγής–
στην κοίτη τραγουδούν ποτάμια.

Τις μέρες του πυρετού τα φανταζόμουν
σ’ έναν κήπο θανάτου, να λάμπουν
ανάμεσα στ’ αγκάθια της νύχτας
τρύπια από σαρωτικούς ανέμους
τα μάτια σου –
αλλάζουν μέσα μου την κίνηση του χρόνου.

Τα έβλεπα στο παγερό πρωινό
κι εσύ αντίστροφα στο θάνατο.

Α, τα μάτια σου,
τα μάτια σου
δυο άσπρα πλοία
στην τρικυμία των δακρύων μου
κι η καρδιά μου
πιο λαμπερή κι απ’ τ’ άστρα.