Η ώρα ήταν τρεις παρά μελαγχολία.
Οι σφυγμοί της απόγνωσης χτυπούσαν δυνατά
στις αυλακιές της ετοιμόρροπης καρδιάς.
Μιας καρδιάς που μετρούσε το χρόνο βιαστικά
σε αντίθεση με τους έρωτες που τους έπινε αργά
για να μην της τελειώσουν.
Ασχέτωσαν αυτοί ξίνιζαν πολύ γρηγορότερα
όπως συνήθως γίνεται με κάθε τι μικρής ανθεκτικότητας
και σύντομης ημερομηνίας ληξης.
Και πώς να ζησει τώρα μια εξαντλημένη καρδιά
τρώγοντας μόνο ελπίδες
καταδικασμένη σε αναγκαστική δίαιτα
από τόσα άοσμα και άγευστα αντίο;