Έριξ’ ακόμη μια φορά το δακρυσμένο μάτι
στο έρμο το κρεβάτι.
Εζηλεψα...ελαχτάρισα... του τάφου το σκοτάδι
μου θόλωσε το λογισμό. Εφθόνεσα τον Άδη,

κι είπα:"Πατέρα δύστυχε, αν ημουν σαν το Χάρο,
θα `ρχόμουν, πίστεψε, κι εγώ κρυφά να τηνε πάρω"