Καταμεσής του απρόσμενου
ήρθε η ερωτική καταιγίδα
και βρέθηκα να αδειάζω
ταραχές και αγωνίες
απ’ της ψυχής τα υπόγεια.
–Με πλημμύρισες έγνοιες
παραπονέθηκα
κι ας ήξερα πως η φλέβα του ονείρου μου
είχε βρει απλώς διέξοδο
στο δικό σου χαμόγελο.
Τραβούσα απ’ το φιλιατρό των ματιών σου
δροσερές προσδοκίες και τις έπινα αχόρταγα.
Κι όσες κυλούσαν έξω
απ’ τις παρυφές των χειλιών μου
τις άφηνα χοές σε νεκρά καλοκαίρια.
Πάνω στο κηροπήγιο βλέμμα σου
άναβα όλες τις ανατάσεις μου
και με το λιωμένο κερί τους
σφράγιζα τη σαρκοφάγο
στεναγμών πεθαμένων.
Πιανόμουν απ’ τις σωσίβιες λέξεις σου
και τολμούσα αναρρίχηση
σε χιονοντυμένα πετάγματα.
Απ’ τις μύχιές σου ευγονίες
ανέσυρα Περσεφόνες βλαστήσεις
ερχομούς απροσδόκητης άνοιξης.
Ευλαβικά αποκαθήλωνα
τα σταυρωμένα μου οράματα
και με προσοχή τα ενταφίαζα
στων χεριών σου τη ζέστη.
Τι έγινε και δεν ήρθε
ποτέ η ανάσταση;