Εσβήστηκε σαν τον αφρό στο φύσημα του ανέμου!
Εκεί που την εθάψανε δεν είδα κυπαρίσσια,
δεν είδα κρίνους και μυρτιές, δεν είδα πικροδάφνες.
Είδα μακρόθε τα βουνά της Κιάφας νεκρωμένα

και την πλατιά τη θάλασσα και τ’ ουρανού τα νέφη
να παραστέκουν σιωπηλά και να θωρούν το μνήμα,
ωσάν να θέλαν να σου ειπούν: "Πατέρα, μη δακρύζεις.
Βλέπε κι εμάς πως είμεθα σαν την καρδιά σου μαύρα!
Πατέρα μην καταραστείς το χώμα που την έχει.

Αγάπησέ το εγκαρδιακά. Κι αν ίσως μιαν ημέρα
μακρά σε ρίξουν απ’ εδώ του κόσμου οι τρικυμίες,
μη λησμονήσεις το μικρό το μνήμα του παιδιού σου.
Στρέψε το βλέμμα σου συχνά στη γη που τ’ αγκαλιάζει
στη γη που το `δωκε ταφή. Κι εκεί που ο λογισμός σου
θα σου ξυπνά στα σωθικά του Χάρου το φαρμάκι,
θυμήσου τ’ αγγελούδι σου κρυφά να ζευγαρώνεις
μ’ αυτήν τη δύστυχη τη γη οπού διψά γι’ αγάπη".
Εσβήστηκε σαν τον αφρό στο φύσημα του ανέμου!...