Ι
Αυτό
το αβέβαιο τραπέζι
πολώνει την ερημιά, θυμίζει πεθαμένους φίλους.
Με μια λάμπα παγώνει το σκοτάδι.

Όμως δεν είναι έτσι το φως.

Εγώ το είδα παιδί μέσα στις πεδιάδες
να βγαίνει έξω από τα χρώματα.
Στρογγυλό φεγγάρι, χάρτη των ανοίξεων,
πάνω από τις καλαμποκιές και τα σιτάρια.

ΙΙ
Τώρα
το κρύο μεταμεσονύκτιο
είναι μια λίθινη επιγραφή πάνω από τα σπίτια
κι η θάλασσα ένας χώρος άδηλης αναπνοής.
Αδιέξοδα, θλιβερές αποφάσεις,
σπαταλημένο αίμα των αγαπημένων,
γεμίζει τούτο το τραπέζι ξύλινα δόντια,
καμένες προσωπίδες, ίσκιους που φλέγονται
και στο κέντρο ένα ποτηρι νερό
με το φεγγάρι βουλιαγμένο στον πάτο.