Τουλάχιστο άφησε μου
στη μαλακή ποδιά σου
σιμά εις την καρδιά σου
να κλάψ’ η δυστυχιά.

Μ’ ολόγειρτο κεφάλι
σαν σε Θεό μπροστά σου
να ειπώ στα γόνατα σου
ό,τι κι αν έχω πια.
Να λιώσουνε τα μάτια

κι ώστ’ άφθαστά σου στήθια
να φτάσουν, την αληθεια
να νιώσεις του καημού:
Να κάψουν του κορμιού σου
την κάτασπρη ομορφάδα,

να τρέξ’ η φαρμακάδα
στις φλέβες σου παντού!