Και τώρα ευρέθηκες εσύ, δροσούλα, λουλουδάκι
να σκιάζεις το γεράκι!
Κι ενώ ψηλά στα σύγνεφα με τ’ άγρια τα φτερά του
έσχιζε τ’ αστραπόβροντα, ενώ στο πέρασμά του

σκιασμένα εφεύγαν τα πουλιά... Μια σπίθ’ από το φως σου,
ένα σου δάκρυ που `σταξε προχθές στο πρόσωπό σου,
κοίταξε, το `ριξαν στη γη, δειλό, φωτοκαμμένο.
Δεν το λυπάσαι το φτωχό; Στα πόδια σου απλωμένο,
δε βλέπεις, απαρνήθηκε για σε τη λευτεριά του,

λησμόνησε τα νύχια του, εσβήστηκ’ η ανδρειά του.
Ω! Δρόσισέ το, κρύψε το βαθιά στην τραχηλιά σου,
δώσ’ του προσκέφαλο γλυκό τα ξήπλεγα μαλλιά σου
κι άφες το εκεί να τρέφεται με το χρυσό όνειρό του
και ταπεινό να λησμονεί τον πρώτον ουρανό του.