Πάνω από τούτες τις μορφές των πλατανιών εδώ,
πάνω από τούτα τα έλατα διαβαίνει ο άνεμός μου,
ο μεθυσμένος μου άνεμος, ο φωτεινός και ο άγριος !
Ρεύμα του απείρου μου έρωτα, ατίθασε παφλασμέ,
φέγγοντας με τα αιώνια σου τινάγματα τον αέρα,
κουνάς τη νύχτα ολόκληρη σα να `σαι από μυριάδες
ταύρους που κατεβαίνουνε με ορμή.

Άνεμε σώσε!
Άνεμε βοήθα να πιαστώ απ’ τα φωτεινά κλαδιά σου
ν’ ανέβω πάνω απ’ τα θολά ποτάμια! Άνεμε σώσε!
Σήκωσε κι εναπόθεσε ψηλά, πάνω απ’ το χιόνι,
το νούφαρο με τ’ άγιο φως ! Γλύτωσε της καρδιάς μου
τον λυπημένο αυγερινό! Στερέωσε το πεσμένο
το άσπρο σου αυτό εξαπτέρυγο, σαν κεραυνός να σκίζει
τη νύχτα πάνω απ’ τις κορφές όλες :
"Ειρήνη! Αγάπη!"