(Περικαλιέται ζεστά ο Στρατής να ξανοίξει
στο Λαρούσι ή αλλού μπας κι είναι λάθος
εφτούνο το Αρχαίο γιατί δεν καλοθυμούμαι
την σωστο γραψιά του ).

Εκείνο που περσότερον αντιπαθώ
εκ των χειμερινών συγχρόνων εφοδίων
δεν είν’ (ως θα εικάσατε) αι γκέτται.

Φρονώ (τις η ανάγκη να κρυφθώ;
Θα κρύβονταν ο Κίπλιγγ ή ο Γκαίτε
ή η πλειάς των συναδέλφων των ενδόξων;)
πως είναι μια πληγή κι αυτές στον βίον
-τον βίον των στρεβλών και παραδόξων-
ως κι οι ακατανόμαστες γαλόσσες
που αν γεμίσουν (όταν βρέχει) με νερό
κάνουν κλου κλου τα πόδια και μπορώ
να τας παρομοιάσω με τις κλώσσες.

(Είναι ολίγον τολμηρά η παρομοίωσις πλην του νοήματος δε γίνεται αλλοίωσις).
Εκείνο που περσότερον συχαίνομαι
εκ των χειμερινών συγχρόνων εφοδίων
(παλτού, κασκόλ, λοιπών αλεξικρύων...)
και κατ’ αυτού εντόνως αποφαίνομαι,
είν’ η προβιά εκείνη η ειδεχθής
που λέγεται πουλόβερ (ή κολλόβιον).
Καρπός απ’ τη Φραγκιά μετενεχθείς
όπως των καλλιστείων το μικρόβιον.

Εγώ (τουλάχιστον) κι αν καταδικαστώ
από της μόδας κείνο το γνωστό
το απηνές κακουργιοδικείον
(που με τις ιδιοτροπίες του και τις παραδοξότητές του
αφόρητον μας έκαμε τον βίον)
ομνύω και δηλώ από του νυν
πως είμαι πρόθυμος δεχθείν πάσαν ποινήν

-και την εσχάτην έτι!-
αλλ’ όχι ένα τέτοιο μαραφέτι να το δεχθώ στο στήθος μου τριγύρω.
Κι ένα χειμώνα κάποτε που φόρεσα
-Γενάρης ήταν; Το θυμούμ’ ως εν ονείρω-
περίεργον μου φαίνεται πώς μπόρεσα
να το `χω πάνω μου εκείνο το τομάρι
που δανεικό για δύο ώρας το `χα πάρει.