Στου όχτου η Νεράιδα την ιτιά
δροσόγυμνη απλωμένη
— ω κάθε φύλλο ας μπόραγε
μάτι ανοιχτό να γένει! —

Θωρεί τον Ήλιο απάνω της
να τη μαλαματώνει
και κάθε αχτίδα ασώματη
βαθιά της να ματώνει!
Και μέσα στο άτρεμο νερό

ο νέος ψαράς που βλέπει
όλα τα κάλλη της χυτά
κι ακόμα ό,τι δεν πρέπει
μ’ αγκάλες χύνεται απλωτές,
μα σβηεί μ’ αυτήν και πάει...

και μέσα απ’ τα πυκνόκλαδα
ο Σάτυρος γελάει!