Κλοκ, κλοκ, κλοκ, μ’ ένα θυμό
στην αυλή γυρνά η κλώσα
με το φουντωτό λαιμό
και με τα παιδιά τα τόσα.

Κλώσσα, φίλη μου παλιά,
τι θυμώνεις σα ζυγώνω;
Δε σου εγγίζω τα πουλιά
μόνο σου τα καμαρώνω.

Μια τα κράζεισ τρυφερά,
κάτι που `βρες να μοιράσουν,
μια από κάτω απ’ τα φτερά,
τα σκεπάζεις, να ησυχάσουν.

Κι όταν δεις κανά σκυλί
που ορέγεται πουλάκια,
χύνεσαι ωσάν τρελή
να του βγάλεις τα ματάκια.