Παραμυθένια μου ύπαρξη
του ονείρου παραζάλη
σαν σε θωρώ στη σκοτεινιά
την τύχη μου παίζω ζαριά
κι ανοίγω το μπουκάλι.

Φιγούρα διονυσιακή
ημίγυμνη χορεύεις
με στάφυλα στην κεφαλή
με χρυσαφένιο μάτι
τον ήλιο ανατέλλεις.

Να σ’ ακουμπήσω δεν μπορώ
τρέχω μα δεν προφταίνω
στενάζει η άμοιρη καρδιά
στα σωθικά βροντοκοπά
κι εγώ βαριανασαίνω.

Παραμυθένια μου ύπαρξη
του ονείρου παραζάλη
σαν σε θωρώ στη σκοτεινιά
την τύχη μου παίζω ζαριά
κι ανοίγω το μπουκάλι.