Σαν τρένο δίχως ράγες η ζωή,
με μια θέση αδειανή,
στης νύχτας τη μικρή τροχιά,
με τη σιωπή να ξεδιψά.

Κάτω απ’ τα φώτα στις πλατείες,
σκιά από άλλες εποχές,
που χτίζει νέες μελωδίες,
σε αμαρτίες χθεσινές.

Κοίτα τώρα, χροιά φωνής που αλλάξαμε.
Κοίτα τώρα, που όσα χρωστούσαμε ξεγράψαμε.
Όλα τα χρόνια μείναν ίδια, στη θέση τους σαν πάντα.
Όλα τα χρόνια μείναν ίδια, τραγούδια δίχως μπάντα.

Της νύχτας οι μικροί φυγάδες,
που χάθηκαν στο χθες,
ταξίδεψαν και σε κοιλάδες,
που δείχναν τόσο ερωτικές.

Και λίγο πριν να βρουν το δρόμο,
προς τη μεγάλη χαραυγή,
ακούσανε ξανά το χρόνο,
κυματοθραύστη στο νησί.

Κοίτα τώρα, χροιά φωνής που αλλάξαμε.
Κοίτα τώρα, που όσα χρωστούσαμε ξεγράψαμε.
Όλα τα χρόνια μείναν ίδια, τις μελωδίες χάσαμε.
Όλα τα χρόνια μείναν ίδια, κιθάρες που δεν πιάσαμε.