Με τη σιωπή σου μαρτυράς
Τον πόνο που μού φέρνεις
Σ’ αυτό που κρύβεις δε χωράς
Και τη ζωή μου παίρνεις

Ανάβει φώτα η καρδία
Στις όχθες των φιλιών σου
Κι αρμύρα στάζει η βραδιά
Στις ξέρες των χειλιών σου

Κρατάς το βλέμμα χαμηλά
Και τα πουλιά σπαράζουν
Της γης ξυπνάς την ξενιτιά
Κι οι μέρες με ταράζουν