Δυο γιασεμιά που φύτευα
στου κήπου σου την πόρτα
του έρωτα μας ήτανε
τα βήματα τα πρώτα.

Θυμάμαι ήσουν πλάι μου
παράξενα κοιτούσες
τα γιασεμιά που φύτευα
αν πιάσουν με ρωτούσες.

Τα γιασεμιά ανθίσανε
και κάποιο δειλινό
στα κλώνια τους είχαν πλέξει
τ’ όνειρο τ’ αληθινό.

Τώρα μ’ αγάπη τύλιξαν
του κήπου μας την πόρτα
και φέρνουνε στον ίσκιο τους
τα όνειρα τα πρώτα.

Μένει ο ανθός ανάμνηση
στο βράδυ μας εκείνο
που στοργικά σ’ αγκάλιασα
και γιασεμί σου δίνω.

Τα γιασεμιά ανθίσανε
και κάποιο δειλινό
στα κλώνια τους είχαν πλέξει
τ’ όνειρο τ’ αληθινό.

Τα γιασεμιά ανθίσανε.