Έσπασε ένα μπουκάλι λύπη
θυμάμαι κάποτε στο ναρκωμένο μου
δωμάτιο...
Αμέσως ξέθαψα ένα παλιό άρωμα
μια μυρωδιά αγάπης που την
κράταγα καλά κλεισμένη μέσα
σ’ ένα τεράστιο κοχύλι...
Το έσπασα στο πάτωμα
και ξάφνου δύο συναισθήματα
–ανθρώπινα συναισθήματα–
φτεροκόπησαν την ατμόσφαιρα
και αρπάχτηκε το ένα με τ’ άλλο
σφάζονταν, έκλαιγαν, βριζόντουσαν
ενώ ένα χνούδι φωτός απ’ το
κόκκινο φεγγάρι, τύλιγε τις
ματωμένες μορφές τους...
Μέσα στην όλη βία, με ανάγκασαν
να αισθανθώ... και τις δύο
σαν ένα πανίσχυρο εχθρό.
Έπειτα ακούμπησαν
σαν ένα και το αυτό πάνω
στον φωταγωγημένο τοίχο
και έγιναν φως. Μέσα στο φως
έμεινα με το κεφάλι ακουμπισμένος
στον τοίχο προσπαθώντας μέσα τους
να μπω, να τις αφουγκραστώ
... Από τη στιγμή εκείνη, εξημέρωσα
τα πιο δυνατά μου συναισθήματα,
μεθώντας, τραγουδώντας, χάνοντας,
νικώντας... Σε αμείλικτες μάχες.