Και την κοιτώ από το τζάμι,
αρνείται, δε γυρνά.

Στη θάλασσά της: Μπλε
καφέ τα βουνά της.
Οι πεδιάδες: Πράσινες
όλα κανονικά.

Είναι πλαστική.

Είπα, και αν τη βγάλω στο μπαλκόνι
άραγε θα πει κανείς
τι γυρεύει μες στις γλάστρες του
η Γη;

Τα βράδια την ποτίζω
πράσινο στο καφέ.
Λίγο μπλε στο πράσινο
καφέ στο μπλε.

(Θαλαβού, πεδισσά, θαλιάδες).

Και πάντα απάνω στο τσιμέντο
έστω για να `χει συντροφιά
ο ακίνητος βασιλικός μου.

Κοιτάω την κοιτώ, κοιτάω την κοιτώ.
(Δε γυρνά).