Καθρέφτη στα δάχτυλα του μεγαλείου
κορύφωση της ωχρής εικόνας
μελαγχολικά κινείσαι για να σβήσεις την κίνηση.
Αντανάκλαση παγκόσμια της βέβαιης λύπης
το κρύος σου πρόσωπο είναι η όψη του ανθρώπου
τα τεράστια κύματα μιμούνται την ύπαρξη
και ο βυθός σου είναι απλησίαστος σα μοίρα.
Αφήνω τα όνειρά μου στον αινιγματικό αφρό σου,
τα βράχια που ξεσκίζεις είναι οι έρωτές μου
μα τα πτώματα που καταπίνεις ζωντανεύουν το μέλλον μου.
Τα μάτια μου είδαν μοναχά εσένα,
η νόησή μου είσαι μοναχα εσύ
η σκοτεινή ποίηση που διαπερνά τις καρδιές
και τους χαρίζει το άπιαστο κλειδί της ηρεμίας.
Είσαι η οικία των φόβων σε μια οδό δίχως όνομα
που όλοι σιωπηλά θα διασχίσουν
ώσπου να μετουσιωθούν σε τρόμο
και το βλέμμα τους να γίνει γκρίζο
σαν την πληρότητα που προβάλλεις.
Ο ουρανός δεν είναι νεκρός,
νεκροί είναι αυτοί που τον κοιτούν
επιπλέοντας πάνω στην τέλεια ευμετάβλητη επιφάνειά σου
κι αυτά τα κομμάτια του απρόβλεπτου πάγου
είναι τα έργα του ανθρώπου.