Γράφω για να θυμάμαι τον κόσμο
όταν θα `ναι αργά για χαμόγελα.

Για να προσφέρω στους νόμους την κρυφή τους αλήθεια.

Μέσα στον λόγο μου αναπτύσσονται τέρατα
λαξευμένα απ’ αυτούς που φοβούνται τις έριδες
και γνωρίζω πως υπάρχω ουρλιάζοντας
για τα υπέροχα ψέματα των υδάτων
γι’ αυτούς που προστάζουν τους δήμιους
και χαράζουν τα σύννεφα
για την υφέρπουσα διάνοια των εγκλείστων
για τα μάτια και τα σώματα των πόθων.

Καταλαβαίνω την έκπληξή σας
γιατί ήσασταν βέβαιοι για τους ανθρώπους
μα εγώ σας διαψεύδω
καθώς κλείνω την πόρτα μου στους παράδοξους βράχους
της αλλοτινής θάλασσας που ποτίζει τις πόλεις.

Τα γαλάζια παράθυρα και οι χάλκινες πύλες
νιώθουν τους αναστεναγμούς των πρυτάνεων
και φεύγουν μακριά μου
γιατί είμαι ανένδοτος στα πλούσια άμφια
είμαι πάντα θερμός στα ιστία.

Είμαι η φωνή που δεν πρέπει να αρέσει
μα να πλάθει λυκάνθρωπους για τα μελλοντικά σφαιριστήρια
πρέπει ν’ αρέσω
να βλέπω τα γυάλινα μούσμουλα
και ν’ αναγνωρίζω σ’ αυτά τους μύες των ταύρων
είμαι η ποίηση
δηλαδή
το νερό του εσπερινού όρους.