Ξέρω μια βιτρίνα, κάπου στην Αθήνα
που `χει μια κουκλίτσα, κοκκινοσκουφίτσα,
έχει μπλε ματάκια, κόκκινα χειλάκια
κι όλα τα παιδάκια της πετάν’ φιλάκια.

Και δεν τους μιλάει όταν της μιλάνε,
μόνο τους γελάει και της τραγουδάνε.

Κοκκινο- κοκκινο- κοκκινο- κοκκινοσκουφίτσα,
είσαι μια- είσαι μια- είσαι μια σιγανοπαπαδίτσα,
κοκκινο- κοκκινο- κοκκινο- κοκκινοσκουφίτσα,
είσαι μια- είσαι μια- είσαι μια- είσαι μια μουσίτσα.