Τα τζάμια ράγισαν κι οι τοίχοι απόμειναν γυμνοί και μόνοι,
όλα ξεχάστηκαν κι όλα σκεπάστηκαν από τη σκόνη
κι όλα ρημάχτηκαν κι η πόρτα αράχνιασε και το ντουλάπι,
στη φτωχοκάμαρη που φτωχοζήσαμε, φτωχή μου αγάπη,
στη φτωχοκάμαρη που φτωχοζήσαμε, φτωχή μου αγάπη.

Μέσ’ στο κλουβάκι του νεκρό, το δύστυχο το καναρίνι,
όπως τ’ αφήσαμε όταν χωρίσαμε, έτσι έχουν μείνει,
κι όλα ρημάχτηκαν κι η πόρτα αράχνιασε και το ντουλάπι,
στη φτωχοκάμαρη που φτωχοζήσαμε, φτωχή μου αγάπη,
στη φτωχοκάμαρη που φτωχοζήσαμε, φτωχή μου αγάπη.

Όλα ξεχάστηκαν κι όλα σκεπάστηκαν από τη σκόνη,
τα βράδια ακούγεται μονάχα η πένθιμη φωνή του γκιώνη,
κι όλα ρημάχτηκαν κι η πόρτα αράχνιασε και το ντουλάπι,
στη φτωχοκάμαρη που φτωχοζήσαμε, φτωχή μου αγάπη,
στη φτωχοκάμαρη που φτωχοζήσαμε, φτωχή μου αγάπη.