Κουράστηκαν τα μάτια μου, να βλέπουν
σίδερα, γη και ουρανό,
στην καταφρόνια αυτή που ζω, πια δεν αντέχω,
να υποφέρω, μέρα - νύχτα να πονώ.

Πονώ και λιώνω σαν κερί
μονάχος, μέσ’ στη φυλακή.

Στη γη, στον ουρανό ζητώ συμπόνια
κι απ’ το Θεό, παρηγοριά,
μέσα απ’ τα σίδερα να φύγω, να γλιτώσω
και του σπιτιού μου, ν’ απολαύσω, τη χαρά.

Πονώ και λιώνω σαν κερί
μονάχος, μέσ’ στη φυλακή.

Σαν άνθρωπος κι εγώ στην κοινωνία,
να ζήσω ελεύθερο πουλί
και το μερμήγκι θα προσέχω μην πατήσω,
μην ξανασφάλλω και με κλείσουν στο κελί.

Πονώ και λιώνω σαν κερί
μονάχος, μέσ’ στη φυλακή.