Φεύγεις πάλι, μάτια μου,
σ’ ένα ταξίδι μακρινό,
φεύγεις πάλι, αγάπη μου,
κι αφήνεις πίσω σου καημό.

Φεύγω κι η αγάπη μας
και πάλι θα δοκιμασθεί,
στων χειλιών μας τ’ άγγιγμα,
μένει μετέωρο φιλί.

Κι έχω μια πίκρα μέσα μου, μεγάλη σαν τη θάλασσα,
μια πίκρα που κι η θάλασσα να πνίξει δεν μπορεί
και τη ζωή μου χάλασα στα κύματα, στη θάλασσα,
φεύγω και μέσ’ στα μάτια σου, άρχισε κιόλας η βροχή.

Φεύγεις και στα στήθη μου
σπάει σαν ρόδι ο καημός,
φεύγεις και στα χέρια μου,
μένει τ’ αγέρα ο στεναγμός.

Μέσ’ στις άδειες νύχτες μου,
μονάχος μου θα τραγουδώ,
θα `σαι η πυξίδα μου,
τη θάλασσα όταν κοιτώ.

Κι έχω μια πίκρα μέσα μου, μεγάλη σαν τη θάλασσα,
μια πίκρα που κι η θάλασσα να πνίξει δεν μπορεί
και τη ζωή μου χάλασα στα κύματα, στη θάλασσα,
φεύγω και μέσ’ στα μάτια σου, άρχισε κιόλας η βροχή,
και τη ζωή μου χάλασα στα κύματα, στη θάλασσα,
φεύγω και μέσ’ στα μάτια σου, άρχισε κιόλας η βροχή.