Μέσα στο μετρό κοιτάω
και χαμόγελα μετράω
αχ θεέ μου κάνε κάτι,
στριμωγμένα όλα τα κράτη.

Λείπουν οι ευτυχισμένοι,
είναι απλά εξαφανισμένοι
στα όνειρά τους οι αθώοι,
δεν ακούσαν το ρολόι.

Και του ανθρώπου τα φτερά
να καίγονται μες τη φωτιά
έτσι ζωή δεν λέει.
Κι ο χρόνος σαν παιδί μικρό
που δεν μπορεί να πει το ρο
κάθεται εκεί και κλαίει.

Η ζωή πως ξεφυσάει
και τα λόγια της μασάει
πιάνει ένα παραμύθι
να μαγέψει όλα τα πλήθη.

Ψάχνε μέσα στον κοσμάκη
σε ποιον κάνει το γοβάκι
κάποιοι άλλοι κάνουν κέφι
ότι πια τους καταστρέφει.

Και του ανθρώπου τα φτερά
να καίγονται μες τη φωτιά
έτσι ζωή δεν λέει.
Κι ο χρόνος σαν παιδί μικρό
που δεν μπορεί να πει το ρο
κάθεται εκεί και κλαίει.