Εδώ σ’ αυτό το παραθύρι
κοντά μου κάποτε είχες γείρει
κι από του ήλιου το ποτήρι
να πιούμε μου `λεγες το φως.

Σκοτάδι τώρα πέφτει μπρος μου
μετρώ την ερημιά του κόσμου
κι εσύ που ήσουν αδερφός μου
λυγμός απόμεινες κρυφός.

Πού πας του ονείρου ταξιδιώτη
στερνή αγάπη μου και πρώτη,
από το χρόνο τον προδότη
ποτέ δε γλίτωσε κανείς.

Πού πας πουλί κατατρεγμένο
πού πας κυνηγημένο τρένο,
σε ποιο σταθμό να περιμένω
μπροστά μου πάλι να φανείς;