Να `ναι ως να `χεις φύγει — με τους ανέμους — καβάλα
στο άτι της σιγής κι όλα να πάεις
και vα `v’ πολλά καράβια, πολλή θάλασσα — μεγάλα
σύγνεφα πάνω — οι άνθρωποι κι ο Μάης.

Κι εντός μου εμένα να βρυχιέται — όλο να τρέμει —
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι ο Μάης κι οι ανέμοι
κι έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και να `ναι όλα απ’ ό,τι φεύγει —και δε μένει—
σε μια πόλη ακατοίκητη κι εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ’ την τρικυμία τούτου κόσμου.