Μικρούτσικο σπιτάκι χαμηλό
είν’ της βασίλισσάς μου το παλάτι
κι εκεί μέσα, σά γιούλιο ντροπαλό,
κρυμμένη είν’ αφ το βλέμμα του διαβάτη.

Κι εγώ διαβαίνω κείθε δειλά
με τον κρυφό καημό μου το κοιτάζω
κι αθέλητα απ αγάπη σιγαλά
μες απ’ την καρδιά μου αναστεναζω.

Και καμαρώνω το βασιλικό,
όπου το παραθύρι της στολίζει,
—καλότυχο μυρούδι φτωχικό,
που το χρυσό της χέρι σε ποτίζει!

Κι όταν το χτυπολόημα τ’ αργαλειού
και το γλυκό κελάδημ’ αγροικιέται
του πολυαγαπημένου μου πουλιού,
κάθε καημός απ’ την καρδιά μου σβιέται.

Και του παραθεριού της τ’ αχνό φως
τα βράδια ν’ αγναντεύω δε χορταίνω,
άστρο για με δεν έχει ο ουρανός
τόσο γλυκό και τόσο αγαπημένο.

Και λέω: Καλή σου η ώρα, εσύ φτωχή,
που, αν έχουν μετρημούς οι κόκκοι του άμμου,
έχει κι ο πλούτος, πο `χεις στην ψυχή!
Καλή σου η ώρα, εσύ, βασίλισσά μου!