Θεοφάνους, το γένος Καφταντζή.
Λαρισινή (όμως για όλους Αθηναία).
Ο στίχος της έσταζε το απόλυτο λευκό,
με μιαν υποψία μαύρου.
Όπως στη μουσική του Αλμπινόνι, το σύνολο
κέρδιζε από έναν κάποιο διχασμό:
Μια παραβίαση της κλίμακας από κάτι μη αναμενόμενο,
μια – έστω ελάχιστη – υπέρβαση του ξεπερασμένου.