Είδα απόψε στ’ όνειρό μου,
Φύλλη, σ’ είχα στο πλευρό μου,
και στη μέση ένα παιδάκι
που το τρυφερό χεράκι,
μ’ ιλαρή θωριά τηρώντας
και γλυκά χαμογελώντας,
πότε άπλωνε σ’ εμένα,
πότ’ εχάϊδευεν εσένα.
Σου είπα: Ποιο είναι τούτο, Φύλλη;
Συ, δαγκάνοντας τ’ αχείλι,
μου είπες: Δάφνι, από ποιο μέρος
ξένος έρχεσαι; Είν’ ο Έρως!
Τον αρπάζω από κοντά μου
και μ’ εμάς, ως που να φέξει,
τον αφήκαμεν να παίξει.
Νοιώθεις, Φύλλη, την αιτία
στα μου πλάθει η φαντασία;
Έχω ημέρες που δε σ’ είδα
και αν καμιά δεν είν’ ελπίδα
γλήγορα ν’ ανταμωθούμε,
κάλλια ως τότε να κοιμούμαι!