Τη νύχτα θεώμαι τα πράγματα
τη νύχτα προσφεύγω στο θαύμα.

Ότι πολύ αλαφρύνεται το αμάρτημα
της ύπαρξής μου με το βάλσαμο της δρόσου

κι ότι πολύ απαλύνεται
με των δακρύων την έξοδο
η οχλαγωγία της μέριμνας στο στήθος μου.

Ω την ημέρα χαίνουν οι πληγές
ηχούν αργύρια προδοσίας
άχθος και κονιορτός με καταβάλλουν.

Όμως τη νύχτα ανοίγονται οι πηγές
βαθαίνουν οι στιγμές σαν περιβόλια
γίνεται η λύπη φως
η μνήμη δέντρο
κελαρυσμοί νερών τ’ άχαρα χρόνια.

Τη νύχτα
που τα σώματα σιωπούν
και των ψυχών η μουσική αναβλύζει.