Γυμνά σταμνιά,
ιδρώνουνε,
στις άκρες των ματιών σου.

Φονιάς ο αποσπερίτης,
προβάλλει,
βουτηγμένος στο αίμα
της δύσης.

Νιώθω τα βλέφαρά σου
στο σκοτάδι,
ριπίζουν τον αέρα.

Ένα λουλούδι στα μαλλιά σου,
κι αναρωτιέμαι,
τίνος η μυρωδιά,
μ’ έχει μεθύσει.

Κλείσε τα μάτια σου,
μου κρύβουν
τ’ αστέρια.

Τα χείλη σου,
ένα ποτήρι κρασί,
κατακόκκινο.