Άσημο καταφύγιο της φθοράς
ξέχασε όλα τα δόγματα της συμμετρίας
κι αισθητικά αδιάφορη αποδέχτηκε
να κρύβει συνέχεια το αληθινό της πρόσωπο
μες σε κατάξερους κορμούς κι επίφοβες κουφάλες.

Έτσι θυσιάζοντας για πάντα την ομορφιά
ξεγελάει ακόμα τον παντεπόπτη χρόνο
κερδίζοντας μια λαθραία αιωνιότητα
που η επαίσχυντη ζωή αρνείται να προσφέρει.

Τώρα μεσ’ από τόση διάρκεια σίγουρη
μπορεί και γίνεται χωρίς να το ξέρει
ταπεινα χρήσιμη,
σαν τη σκεβρωμένη μάνα
που οι ρίζες της απλώνουν και κρατάνε
όσο περισσότερο παλιώνει.