Κοντά στους ανθρώπους περνώντας η ζωή μου,
είδα, δοκίμασα, πολλά.
Μια μέρα ακούγοντας την πονεμένη την ψυχή μου
τους άφησα και πήγα μακριά.

Μακριά! Και δεν έβλεπα πια τις λυσσασμένες
για τη δόξα, εκείνες μορφές.
Δεν άκουσα τα λόγια τους, τις σκέψεις τους τις μολυσμένες,
ούτε του μίσους τις κραυγές.

Σε σένα ουρανέ, σε σας δέντρα, σε σένα θάλασσα,
ήρθα για να ξεκουραστώ.
Τον παλιό μου εαυτό, ήθελα, λαχταρούσα, να ξανάβρισκα,
τον παλιό μου αμόλυντο εαυτό.

Αλλά μάταια πρόσμενα, όσο κι’ οι μέρες περνούσαν,
να βρω κάποια παλιά μου αγνότη.
Σκεπτόμουν ακόμα όπως σεις, και σβούσαν,
εχάνονταν, όλοι μου οι κόποι.

Σαν τους βαριά άρρωστους αλίμονο τώρα ομοιάζω,
σαν τους αρρώστους που τρώγει μια κρυφή πληγή,
τους ίσκιους της πρώτης μου νιότης στο δρόμο μου βάζω
τους ίσκιους που μου θυμίζουν μιαν άλλη ζωή.