Το ξέρα πως με ήχους
πως μοναχά με ήχους θα `φτανα στην σελήνη,
στο πίσω μέρος της σελήνης
πράσινο
πράσινο χλομό
με τις κούφιες κοιλιές των νταμαριών.
Πράσινες
κι έτσι καθώς πύκνωναν οι ήχοι
φτάναν απ’ όλες τις μεριές
γυναικόπαιδα και πολεμιστές
με θάμνους ξεριζωμένους στ’ αριστερό χέρι
και ξύλινα δόρατα στο δεξί ή χρυσόψαρα
κι όσο ξεμακραίναν οι ήχοι
πότε το βήμα το βαρύ της τίγρης
πάνω στα μαύρα καμένα σπαρτά
πότε μια τέλεια μαθηματική σκέψη
σαν ιστός αράχνης
κι όλα παγωμένα
καμπάνες και κρύσταλλο
καθώς κατέβαινε το πνεύμα
να εξαγνίσει το μίσος
και μεις αγγίζαμε την πράσινη φλούδα του φεγγαριού.