Άφησα το δρόμο των βημάτων μου και πηρα το δρόμο των κρότων του κόσμου...
Ανταύγεια των εσωτερικών μου ήχων...
Πάντα υπαρξιακός ναός μου ανθρωπιάς και πρόσωπο ανοιχτό μου...
Κάθε τι το πονηρό συντρίβεται συνεχώς γιατί άλλωστε
κάθε λόγος περιττός αφού ο γαλάζιος ουρανός μου...
Αστράφτω, λάμπω, γεννώ αυτό και το άλλο, υπάρχω και ζω,
ανθρωπίζομαι γι’ αυτό που είμαι και μόνο γι’ αυτό, έτσι δημιουργώ...
Καθαρίζομαι, ασημίζομαι, λαμποκοπώ μέσα μου...
Ε, τότε πραγματικά σας λέω ότι ευτυχώ...
Γιατι βρίσκομαι στην ύπαρξή μου...
ήλιος και φως, σημεία έπαρσης με ύμνο τη ζωή μου...