Αγαπημένη των πολλώ(ν)
αγάπα με κι εμένα
και μην τα συλλογίζεσαι
τα σου'χω καμωμένα.

Ώπα ώπα

Έχει αγγελική μορφή
και κρουσταλλένια νιότη
δοξάζω αυτόν που μου `δωκε
τα μάτια και θωρώ τη.

Το κυπαρίσσι στο βουνό
τρέφεται με τ'αγιάζι
κι ως πότε θα'ναι αμοναχή
να θέτει να πλαγιάζει.

Η θάλασσα και τα βουνά
χαίρουνται τον αέρα
πρόβαλλε να χαρώ κι εγώ
ομορφοθυγατέρα.

Ξύπνα και στοίχημα `βαλα
πρόβαλε να μη χάσω
κι αν δεν προβάλλεις να σε δω
δε θα ξαναπεράσω.

Άνοιξε γης μέσα να μπω
και σκέπασέ με χώμα
γιατί είπε πως δε μ’ αγαπά
το ζαχαρένιο στόμα.

Να τη χαρώ τη γλώσσα σου
τη μυγδαλοψιχάτη
που `ναι από μέσα η γέμιση
με ζάχαρη γεμάτη.

Αγάπα κόρη το βοσκό
μην αγαπάς το ναύτη
γιατί `ναι η αγάπη του βοσκού
καρβούνι απ'ανάφτει.

Ωχ είσαι σαν τη λεμονιά
κι αφράτη σαν τον άρτο
να σ'είχα στα αγκαλάκια μου
τρεις ώρες κι ένα κάρτο.

Εφτά και πέντε δώδεκα
και τέσσερα δεκάξι
την πρώτη μου αγαπητικιά
φωτιά να τηνε κάψει.

Και με τα `μένα τα'βαλες
απού `μαι ο δάσκαλός σου
απού να πάρει ο άνεμος
το ξεροκαύκαλό σου.

Δε φταις εσύ μα φταίω εγώ
που σ’ είδα με τα πόδια
στα όρη και δε σ'έριξα
μέσα στ’ αχινοπόδια.

Δε φταις εσύ μα φταίω εγώ
που σε `βρηκα στ'αλώνι
και δε σε στραπατσάρισα
άσπρο παχύ παγόνι.