Βρεγμένο το πλακόστρωτο
στη νύχτα να γυαλίζει
κι ένα τραγούδι από μακριά
σε σένα με γυρίζει.

Βάδιζες πλάι μου κι άκουγα
τους μύχιους στοχασμούς σου
κι ένιωθα πως είμαι κι εγώ
ένας απ’ τους δικούς σου.

Σαν Λούνα Παρκ τραινάκι
η σκέψη κύκλους κάνει,
η εικόνα σου νεφέλωμα
κι αγκάθινο στεφάνι.

Πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών
στης πόλης την ομίχλη
είδα ένα χέρι ουράνιο
επάνω μας να δείχνει.

Σου πρόσφερα το μπράτσο μου
επάνω ν’ ακουμπήσεις
με κοίταξες και γέλασες
χωρίς να μου μιλήσεις.

Σαν Λούνα Παρκ τραινάκι
η σκέψη κύκλους κάνει,
η εικόνα σου νεφέλωμα
κι αγκάθινο στεφάνι.

Πήραμε αντίθετες τροχιές
χωρίς σημείο επαφής
στο ραντεβού που δώσαμε
προσμένω ακόμα να φανείς.

Μια φορά αν μ’ αγάπαγες
δυο θα σ’ αγαπούσα
ένα φιλί αν μου χάριζες
διπλό θα στο γυρνούσα.