Θα μπω σ’ ένα φθηνό λερό ξενοδοχείο
που την ταυτότητα μου δε θα μου ζητήσουν.
Πούθε κρατάει η σκούφια μου στον κόπο
δε θα μπουν να ψάξουν, να ρωτήσουν.

Μόνο η σκέψη μου πετάει και φτερουγίζει
σαν τον λαθρεπιβάτη που το σκάει.
Στη στέγη κάποιου τραίνου που απόμακρα σφυρίζει
και μες την νύχτα ολόφωτο περνάει.

Κι όταν μονάχη τις μικρές τις ώρες
σαν το βαμπίρ δε θα μπορώ να κλείσω μάτι.
Πόρτες θ’ ανοιγοκλείνουν στους διαδρόμους
κι επαρχιώτες μεθυσμένοι θα με παίρνουν στο κρεβάτι.

Μόνο η σκέψη μου πετάει και φτερουγίζει
σαν τον λαθρεπιβάτη που το σκάει.
Στη στέγη κάποιου τραίνου που απόμακρα σφυρίζει
και μες την νύχτα ολόφωτο περνάει.