Αλλοίμονο, αλλοίμονο
είμαι φτωχό, είμαι φτωχό
Σ’ αυτού του κόσμου τον τροχό
είμ’ ορφανό και ξένο
κι αγράμματο θα μένω

Του κάκου λεν υπομονή
πολλοί σαν `σένα ορφανοί
και δύστυχοι και ξένοι
δεν έμειναν θαμμένοι

Του κάκου γιατί εκείνοι εκεί
ήσαν της τύχης ειδικοί
μα `μένα το καημένο
μ’ έχει λησμονημένο

Και να, ορφάνεψα μικρό
της ξενητιάς το πικρό
με τράνεψε αγέρι
και του Θεού το χέρι

Αν φταίω τ’ άκακο εγώ
φωτιά να πέσει να καώ
Θαρρούσα πως χορταίνει
εκείνος που μαθαίνει

Μου είπαν πως εδώ πολλοί
σα δούν έν’ άτυχο πουλί
που αγαπά τα φώτα
δεν του γυρνούν τα νώτα

Ε, να λοιπόν στο αψηλό
κατώφλι σας κι εγώ δειλό εκάθισα πουλάκι
μ’ αυτό το τραγουδάκι

Δε σας ζητώ λοιπόν ούτε ψωμί
ούτ’ ένα ρούχο στο κορμί
διψώ διψώ τη θεία
αληθινή παιδεία

Σ’ αυτού του κόσμου τον τροχό
ναι, εγεννήθηκα φτωχό
εις τη γριάν Ελλάδα
της προκοπής τη δάδα

Όσοι `στε του γένους οι τρανοί
η τύχη όλα τα φθονεί
και τίποτε δε μένει
εδώ στην Οικουμένη

Αφήσατε την απονιά
βαστούν το δίσκο μου απ’ τη μια
οι Μούσες κι απ’ την άλλη
ο Λυτρωτής και ψάλλει

Είναι δικό μου τ’ ορφανό
και πάνω `κει στον Ουρανό
δε θα μετανοήσει
όποιος το βοηθήσει

Είναι δικό μου τ’ ορφανό