Κάπου εκεί έξω υπάρχει μια ομορφιά.
Μας φαίνεται πως κρύβεται για τα καλά,
γιατί εμείς συνεχώς την ψάχνουμε.
Γεμίζοντας με σκέψεις τον πολύτιμο χρόνο μας.
Γράφοντας σαχλαμάρες καθώς προσπέρασε.
Αναλύοντας αυτό που ήταν όπου να “ναι,
το πως θα ήταν με ότι να “ναι,
και ότι δεν ήταν όσο να ΄ναι.
Κάνω αγώνες δρόμου.
Δεν ανταγωνίζομαι, γιατί τρέχω μόνος.
Υπνωτισμένος αγωνίζομαι για μένα,
για τα αγαθά που είναι τοποθετημένα
εκεί όπου θα καταλήξω και με περιμένουν…
…Άλλα δεκαπέντε βήματα…κι ας μη θυμάμαι το πρώτο μου.