Νταουάν σου λέω
Νταουάν σου κράζω
Νταουάν νυστάζω
Νταουάν…

Στο θεό σας κάνετε και κάτι
Κουβαλώ το πτώμα μου στην πλάτη
Δεν μπορώ ν’ αρθρώσω πια μια λέξη
Και δε λέει κι ο καιρός να βρέξει.

Αν ήμουν βάραθρο θα σώπαινα
Κι αν ήμουν μούμια θα γελούσα
Μα εγεννήθηκα ελέφαντας
Και μ’ αγαπάει μια βρωμούσα.

Κι όλο πας ανάποδα δεν καταλαβαίνεις
Να `ξερες τουλάχιστον αν ζεις ή αν πεθαίνεις.

Από τόνα λούκι στ’ άλλο λούκι
Φύτεψε κι εσύ ένα παλούκι
Κι όπως οι παλιοί ροκενρολλάδες
Άρμεξα κι εγώ τις αγελάδες.

Απ’ το πολύ που με βασάνισα
Έπαθα πλέον ανοσία
Με βαζελίνη με πασπάλισα
Κι είμαι απαστράφτουσα ουσία.

Κι όλο πας ανάποδα και μ’ αφομοιώνεις
Να `ξερες στον κόρφο σου παιδί που μεγαλώνεις.

Τι μου κλαίγεσαι το τι θα γίνει
Και δε θες να φας το μανταρίνι
Μου ψιλοκουνιέσαι τσιτσιφιόγκα
Μάθε και λιγάκι λάντζα γιόγκα.