Ένα δεντράκι φύτρωσε
την ώρα που γεννιόμουν.
Κι όταν το χώμα κάηκε
το πήρα στην καρδιά μου.
Μέσα στα χρόνια άνθιζε
κι έδινε τους καρπούς του.
Απ’ τα κλαδιά που άπλωνε
η σκόρπια ετούτη ρίζα.
Η σκόρπια ετούτη ρίζα.

Ένα δεντράκι η μνήμη μου
η μόνη μου πατρίδα.
Οι ζωντανοί να τρέφονται
να ζουν οι πεθαμένοι.
Όταν κοιτάω πίσω μου καπνοί,
καπνοί και φλόγες
που βγήκαν ως τη θάλασσα
και μου `καψαν το αίμα.

Με τόσο που `δε θάνατο
η μαύρη η ψυχή μου
από σκοτάδι χόρτασε
κι άδεια από φως τα μάτια.
Στο δέντρο κούνια κρέμασα
να πάω πέρα δώθε
φως και σκοτάδι φίλιωσα
Φιλιώ, Φιλιώ με λένε.

Φιλιώ με λένε.