Μπρος στους βράχους ένα ρυάκι
τον σκοπό του μουρμουρίζει
και τραβάει στην δουλειά του.
Δίχως ύπνο τ’ αγεράκι
κυνηγώντας `λογυρίζει
τα φευγάτα όνειρά του.

Της τριανταφυλλιάς η κόρη
με το φως κρυφοφιλιέται,
που της κάμν’ εργολαβία.
Στο χλωμό τ’ επανωφόρι
κρίνος άγριος μαδιέται,
από την απελπισία.

Το μελίσσι με τραγούδι
στ’ άνθους την καρδιά φωλιάζει
και του παίρν’ ό,τι κατέχει.
Τ’ άστεγο το πεταλούδι
κάθε `λίγ’ αγάπ’ αλλάζει,
και ποτέ καμιά δεν έχει.—

Βλέπε, πώς με κάθε τρόπον
τα μελίσσια, τα λουλούδια,
τα στοιχεία αυτά του κόσμου
μ’ ενθυμίζουν των ανθρώπων
ταις χαραίς και τα τραγούδια
με την λύπη που `ν’ εντός μου!

Ο καθένας προοδεύει
όπως εύρ’ οικονομιέται
κ’ έκαμ’ έρωτα για να `χει.
Η καρδιά μ’ όλο γυρεύει
κι’ αγαπά κι’ ανταγαπιέται
κ’ είναι πάντοτε μονάχη!