Σαν αδέρφια μ’ είναι όλ’ οι χωριανοί
οι καλοί
η καρδιά μ’ εις κάθε τι τους συμπονεί
και πολύ.

Μα σαν έλθει στην αράδα το Μαριώ
τι να `πώ;
Περισσότερο κι απ’ όλο το χωριό
τ’ αγαπώ!

Κράζουν ξάφνου: "Κλέφτες! Κλέφτες είν’ εδώ,
για κλοπή!"
Τρέχω πρώτα πρώτα στο Μαριώ, να ιδώ
μην κλαπεί.

Κι ως να σώσει την γλυκιά της συντυχιά,
—ακούς αυτέ;—
μου αρπάζουν τα κριάρια τα παχιά
οι λησταί!

Κράζουν: "Φωτιά! Φωτιά!" μέσ’ στ’ αδειανό
το χωριό,
τρέχω πρώτα `γώ βοήθεια να γενώ
στο Μαριώ.

Κι ως ν’ αφήσω την καλή της συντροφιά
πεταχτός,
απ’ το σπίτι μ’ απομένουν τα καρφιά
κι’ ο σταχτός !...

Αχ! Σαν κράξουν: "Κάποιος μέσ’ στο χειμαδιό
ξεψυχά!"
Τότε πλέον θ’ αποθάνω πριν την διω
μοναχά.

Γιατί, ως να πά’ να μάθω πώς περνά
κι ευτυχεί,
θε να μ’ έβγει μέσ’ στους δρόμους πουθενά
η ψυχή!