Κοίτα μια βάρκα από χαρτί
που όσο νερό κι αν έχει πιει
όλο βουτάει πιο βαθιά
γι’ άλλα ταξίδια μακρινά.

Δες το μικρό χαρταετό
μ’ ένα σχοινάκι τον κρατώ
όλο διψάει για ουρανό
και μου το σκάει αν ξεχαστώ.

Κοίτα έναν ήλιο που μπορεί
και το σκοτάδι λοιδορεί
κάνει αντίθεση στο γκρι
που σκοτεινιάζει την ζωή.

Δες με και μένα κάτω εδώ
να σε προλάβω προσπαθώ
για μια στιγμή, ένα λεπτό
σ’ ένα σου χάδι να πιαστώ.