Όταν βγάλει η νύχτα το μαύρο της φόρεμα
και φορέσει η μέρα το σκισμένο μπλουτζίν,
εγώ θα ταξιδεύω σαν λαθραίο εμπόρευμα
με μια σύριγγα στο χέρι αδειανή.

Στο τελευταίο μου ταξίδι
η σύριγγα η μόνη συντροφιά
όλα έχουν τελειώσει ήδη
ειρωνικά ο Χάρος μου χαμογελά.

Στα είκοσί μου χρόνια δεν υπάρχει αύριο
δεν υπάρχει έρωτας, δίψα για ζωή.
Στα είκοσί μου χρόνια μοιάζω με ναυάγιο
που `χει σκορπίσει εδώ και κει.

Όταν βγάλει η νύχτα το μαύρο της φόρεμα
και φορέσει η μέρα το σκισμένο μπλουτζίν,
εγώ θα `χω προσθέσει το δικό μου όνομα
σ’ αυτούς που `χουνε φύγει βιαστικοί.